ଭୋର୍ ପବନରେ
ଚହଟିଯାଏ ଯେଉଁ ଶବ୍ଦର ମହକ
ତୁମ ଓଠରୁ
ତୁମ ଆଖିରୁ
ତାକୁ ସମ୍ଭାଳି ରଖେ
ପଞ୍ଜରା ତଳେ
ଅତି ନିରୋଳାରେ ।
ଦିନ କଟିଯାଏ ଭିଡ଼ ଭାଡ
ବ୍ୟସ୍ତତାରେ
ମୁହୂର୍ତ୍ତକ ପାଇଁ ଛୁଇଁ ହୁଏନି
ସେଇ ନିଶବ୍ଦ ଶବ୍ଦକୁ
ସଞ୍ଜ ନଇଁ ଯାଏ
ବିଚିତ୍ର ବିଷାଦରେ ।
ରାତିକୁ ଖୋଲେ
ପଞ୍ଜରା ତଳର ବଖରା
ସାରା ଦିନ ସମ୍ଭାଳି ଥିବା ସେଇ ସିନ୍ଦୁକ
ଖୋଲିଯାଏ
ଅତୀତର ଟିପ ଛୁଆଁରେ ।
ସାଇତା ଶବ୍ଦମାନେ ସଜାଡ଼ି ବସନ୍ତି
ଶ୍ୟାମଳ ଶୋକ
ରାତି ପାହିଲା ବେଳକୁ ସିନ୍ଦୁକରେ
ଚକ୍ ଚକ୍
ଦୁଇ ଟୋପା ଲୁହ !!
"କବିତା" ପଢିବା ଜାରି ରଖିବାକୁ, ବର୍ତ୍ତମାନ ଲଗ୍ଇନ୍ କରନ୍ତୁ
ଏହି ପୃଷ୍ଠାଟି କେବଳ ହବ୍ ର ସଦସ୍ୟମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଉଦ୍ଧିଷ୍ଟ |