ମୋର ଦୁଇପାଦ

ନଥିବାପଣକୁ ଜାହିର କରୁଥିବା ଗୋଟେ ନିଟୋଳ ବାସ୍ତବତାକୁ କବିତାରେ ଅନୁରାଗ କରିଦେବାର ଚମତ୍କାରିତା ଅଛି ଏଇଠି ।


ସେ ବର୍ଷ ପ୍ରଥମ ଋତୁ ବସନ୍ତ ହିଁ ଥିଲା । ତାପରେ ଶରତ ଶୀତ ଶେଷରେ ଆସିଥିଲା ସେ ବିଶେଷ ନିଦାଘ । ସେହି ତୀବ୍ରତମ ମଧ୍ୟାହ୍ନରେ ତମେ ହଠାତ୍ ଆସି କହିଥିଲ, “ଆମେ ଦୁହେଁ ଏକାଠି ରହିବା ଦିନ ଆଜିଠାରୁ ଶେଷ” । ମୁଁ କହିଲି “ଯାଅ, ଯାଅ ଏବେ ବନ୍ଧୁ କୁଟୁମ୍ବରେ ଭରା

"ମୋର ଦୁଇପାଦ" ପଢିବା ଜାରି ରଖିବାକୁ, ବର୍ତ୍ତମାନ ଲଗ୍ଇନ୍ କରନ୍ତୁ

ଏହି ପୃଷ୍ଠାଟି କେବଳ ହବ୍ ର ସଦସ୍ୟମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଉଦ୍ଧିଷ୍ଟ |

ତ୍ରୁଟି ରିପୋର୍ଟ କରନ୍ତୁ