କବିତାର ଯଦି ମଣିଷ ଶରୀର ଥା’ନ୍ତା, ତା ହେଲେ ସେ ଅବିକଳ ଦେଖିବାକୁ ବିରଜୁ ମହାରାଜଙ୍କ ପରି ହୋଇଥାନ୍ତା । କବିତାର ସବୁ ରସ, ସବୁ ଭାବ ଓ ସବୁ ଛନ୍ଦର ସମନ୍ଵୟ ଯେ ଗୋଟେ ଅଙ୍ଗରେ ଘଟିପାରେ ତାହା ବିରଜୁ ମହାରାଜଙ୍କୁ ଦେଖିନଥିବା ଲୋକ ବୁଝିପାରିବ ନାହିଁ । ଆମେ ସବୁବେଳେ କବିତା ଓ ବନିତାକୁ ଏକା ସାଙ୍ଗେ ଦେଖିଆସିଛୁ । ଅର୍ଥାତ କବିତା ନାରୀ ପରି ।