ଏକା ଏକା

ଫଗୁଣ ପବନକୁ ମୁହଁ କରି

ସତେ ସେ ଆଉଁସି ଦେଉଛି ମା ପରି

ମୋ କ୍ଲାନ୍ତ ପାଦରୁ କପାଳ..

ଭାବୁଛି -

କିଏ କେଉଁଠି ପ୍ରିୟଜନମାନେ

କାହା ଭାବନାରେ

ମୁଁ କଣ ଆସୁ ନ ଥିବି..

ସେମାନେ ତ ମୋର ସାଇତା ସମ୍ପଦ

କେତେ ଯତ୍ନରେ ନ ରଖିଛି ସ୍ମୃତିମାନଙ୍କୁ

ଅକ୍ଷରରେ ଜୀବନ ଦେଇ

ମୋ ଛାତିର ଅମାରରେ

ମନ କହେ - ସେମାନେ ବି

ସେମିତି ସାଇତି ନ ଥିବେ କହି

ହେବ କି ?

ଏଇ ଫଗୁଣ ମଳୟ ସତେ

ନେଇ ଆସୁଛି ସେମାନଙ୍କ ସହ ମିଶିଥିବା

କେତେ